FASE VI: EVALUATIE

VI.1.PRODUCTEVALUATIE

Een 'fully functioning person' is wellicht inderdaad eerder een persoonlijke utopie. Wanneer kunnen we werkelijk stellen dat een mens in zijn leven voluit zijn capaciteiten ontplooit? Als we ervan uit gaan dat er een nieuw persoonlijk kader gecreëerd werd, waarbinnen Jo geleerd heeft én haar potentie te ontwikkelen en haar beperktheden te aanvaarden, zou ik stellen dat dit project geslaagd is. Maar het blijft een 'never-ending story'. Noch ikzelf, noch Jo kunnen een garantie geven dat deze situatie nu blijvend zal zijn. Niettemin heeft ze nu wel ervaren dat het anders kan. Dat ook voor haar het leven zinvol kan zijn, al heeft ze veel verloren. Het is enigszins gelukt andere accenten te leggen, waardoor het voor haar belangrijk geworden is de alcohol te laten staan.

VI.2.PROCESEVALUATIE

Tijd zal wel de belangrijkste factor geweest zijn bij dit project. Tijd maken voor Jo, tijd maken voor het schrijven zelf, tijd proberen te maken voor mijn gezin met drie en ondertussen vier kinderen in combinatie met een fulltime job, tijd maken om lessen te volgen en examens af te leggen, maar vooral tijd om het hele proces op zijn beloop te laten.

Toen het eerste jaar dat ik eraan werkte bijna om was, kreeg ik het gevoel dat dit niet af kon zijn. Ik had een groot gebrek aan tijd op alle fronten. Daarom besloot ik er nog een jaar aan te breien (hetgeen door ziekte zelfs twee jaar werd) en dat bleek uiteindelijk een heel goede beslissing. Ik heb de kans gekregen om geduld te oefenen. Om zo nu en dan een afwachtende houding aan te nemen. Hetgeen bij een herval van Jo de enigste mogelijke oplossing was. De noodzaak van het inbouwen van dit 'moratorium' werd mij verduidelijkt door het beter bestuderen van de contextuele therapie. Hoewel de contextuele benadering uitgaat van actie door de cliënt in zijn context, is het soms niet mogelijk om een bepaalde actie te bewerkstelligen. Deze wordt dan uitgesteld en ondertussen wordt gewerkt aan het scheppen van de noodzakelijke voorwaarden voor deze actie. Als hulpverlener dien je je te vergewissen van de belemmerende factoren en probeer je daar met de cliënt aan te werken.

Het was niet nodig om op de zaken vooruit te lopen. Heel geleidelijk kon ik de ontwenning van Jo volgen. Ik kon mij niet aan haar opdringen. Het was essentieel om voor dit probleem veel tijd te nemen. En ook nu kan ik niet stellen dat het probleem opgelost is. Het blijft een levenswerk. Jo heeft zichzelf een andere levenshouding aangemeten, waarvoor ze waarschijnlijk nog elke dag moet vechten.

Wellicht zal het onderwerp mij voor altijd bijblijven. Ik heb fantastisch veel bijgeleerd door de opzoekingen en de boeken die ik rond het thema gelezen heb. Het heeft ook een verandering teweeggebracht in mijn eigen houding en mening over de alcoholproblematiek. Tegelijk heeft het enorm veel energie gekost. Bepaalde gesprekken waren echt uitputtend. Niettemin altijd opnieuw erg boeiend. Het ondoorgrondelijke van de menselijke ziel. De uniciteit van elke mens. Was dit niet de reden waarom ik gezinswetenschappen wou gaan studeren? Het loont in ieder geval de moeite.

Ik wil tenslotte toch niet nalaten Martine Boone te bedanken voor haar prima begeleiding, ook tijdens de zomervakanties, om dit werkstuk tijdig te kunnen afleveren.

Tevens dank aan mijn partner Stefaan voor zijn begrip en geduld en dank aan de oma's,opa, tante Tara, vriendin Annick en de dagmoeder voor de opvang van de kinderen en aan Marc, als onnavolgbare crack bij het oplossen van mijn computerproblemen.

Yasmina Seery, 2002