Voorwoord.

De reden waarom ik mijn thesis zal wijden aan de sandinisten heeft diepe wortels. In 1989, toen ik vier was, trokken we naar Nicaragua om er een van de brigades van de sandinisten te bezoeken. We kenden er een van de vele vrijwilligers die er werkten en vanuit idealisme de revolutie voor en door het volk wilden helpen. Toen had ik er uiteraard geen besef van wat er zich afspeelde. Mijn interesse en voorliefde voor Nicaragua is zich echter op dat moment beginnen ontwikkelen.

Toen ik in 2001 opnieuw naar Nicaragua trok, ditmaal om er te werken met straatkinderen in de hoofdstad Managua, werd mijn interesse enkel nog versterkt, vooral op politiek gebied dan. Ik hoorde tegenstrijdige dingen. Ik merkte dat er heel wat mensen achter het FSLN stonden. De opkomst op de vierentwintigste verjaardag van de revolutie was bijvoorbeeld enorm groot. Meermaals werd ons verteld dat er ten tijde van de sandinisten geen straatkinderen waren. Veel mensen spraken met veel lof, anderen hadden dan weer sterke twijfels. “De sandinisten hebben zichzelf alleen maar verrijkt na de revolutie”, was een veel gehoord argument aan die zijde. We verbleven gedurende een maand bij Antenor Ferrey, die commandant was in de revolutie in een zone ten zuiden van Nicaragua, aan de Rio San Juan. We luisterden eindeloos naar de verhalen van toen, we discussieerden onder elkaar over de sandinistische sterktes en zwaktes en fantaseerden over onze eigen revoluties. Toch bleven er bij terugkomst veel twijfels en vragen over: waarom zijn de sandinisten hun macht kwijt; het was toch een revolutie door en voor het volk? Is het waar dat ze zichzelf zo verrijkt hebben na de revolutie? Was er geen vernieuwing binnen de partij? Uit nieuwsgierigheid en vanuit de behoefte om meer te weten heb ik besloten dat deze twijfels een thesisonderzoek waard waren en stelde ik ze centraal in mijn thesis.

Dit jaar trok ik nogmaals naar de bron omdat ik een betere voeling wou krijgen met de problematiek. Ik merkte namelijk dat het moeilijk was om er een duidelijk beeld van te krijgen op basis van de vaak schaarse informatie die hier in België te vinden is. Nicaragua lijkt soms een wat vergeten land; eens de revolutie voorbij was, verdween de internationale belangstelling mee. Ter plaatse trok ik eerst naar de Universidad de Centro América (UCA, Universiteit van Centraal-Amerika) om er mijn licht op te steken. Daar was er degelijke en recente literatuur te vinden. Na me verdiept te hebben in het thema, begon ik aan een reeks interviews met sandinisten, ex-sandinisten en antisandinisten aangaande de thematiek van mijn thesis. Het was een enorm verrijkende ervaring. Ik wil dan ook alle mensen en instanties bedanken die me hielpen deze thesis en het onderzoek dat eraan gekoppeld was, te verwezenlijken.